Escribir: Un pecado capital (Con epílogo)
Por Herminio
Creo que por esta vez no traduciré el artículo de Hermógenes. O sea que puede ser que no aparezca al final como comentario. ¿La razón, después de que me hubiese ofrecido para este trabajo? La esencial me daría para escribir otro artículo. Pero es que además espero que Hermógenes me comprenda, pues, si a él tanto trabajo le da escribir en galego, por no controlar a la perfección este idioma, lo mismo me pasa a mí al tener que hacerlo en castellano y más todavía porque sabe de las dificultades añadidas que yo tengo para manejarme al teclado desde mi último “itus” Es este un artículo demasiado largo para mí y pienso si alguien hubiese que pasara del mismo por estar escrito en galego, en su mayor parte, él se lo perdería. Y ya os diré por qué.
HERMINIO.
O RETROVISOR
(29-03-2017)
Escribir: Un pecado capital.
¿Quen me dixo que a inspiración non cesaba en tanto que un escribira? Pois isto non é verdade. En todo caso, se o fora –penso eu–, só sería, se un escribira por nada; sen motivo, só por xuntar adxectivos, un tras doutro, soamente polo pracer de contalos dentro dun texto florido; por dicir “este son eu”, que é o mesmo que dicir: Só por pura vacuidade. Ou sexa, por avaricia. Un pecado capital, se a un non lle pagan por telo. Nada máis lonxe de min. O meu é pura necesidade. Polo menos, isto pensei ata aquí. En canto me parecía que, entre tanta confusión, chegaba a comprender algo, corría para aclararllo ós demais. Pero, nisto, quedei farto. Marchóuseme a inspiración. ¿Cómo foi? Contareino nesta historia.
Tiña un amigo común co que eu dialogaba, a miúdo e por escrito. El nunca quedou co cambio, senón que mo devolvía. Pero, como pasa sempre, por máis que nos esforzamos, dentro da nosa mutua intención de aclararnos un á outro, non chegamos a comprendernos xamais. Eu, erre que erre, ca miña, quería explicarllo ben, tal que el mo entendera. El, dálle que dálle, ca súa, non parou de replicarme co del. Non sei quen dos dous cansou primeiro. Mais a cousa foi así. Toma e daca. Botamos máis de seis anos. Media ducia; case nada, aínda que eu quedara neste. Por máis que aquí cinguireime á nosa última.
Por referencias del mesmo, todo o que eu sei do pasado de Xavier, do que aquí nos atinxa del, de alá dos seus pretéritos anos, pode resumirse nisto: Despois de pasar na infancia polo católico cribo dun colexio baixo a rexencia de frades devotos do Santo Antonio, e de superados os anos da puberdade, acadada a xuventude (na súa década dos 20), atopámolo ocupando responsabilidades no secretariado de acción sindical e xuventude de CC. OO. de Extremadura. Como responsable desta secretaría, e dentro do PCE, tamén como representante do mesmo e xunto ós das demais organizacións xuvenís da década dos 80, actuou en prol da creación do “Consejo de la Juventud de Extremadura (CJEx)”, constitución aprobada en consecuencia pola “Asamblea” desta comunidade. E, como participante das mobilizacións contra a permanencia de España na OTAN, en 1986, así tamén, neste mesmo ano «contribuye, en Extremadura, a la fundación de la federación Izquierda Unida.» Durante os anos 90, nos que acada a condición de funcionario da “Junta de Extremadura”, veriámolo actuando dentro do PSOE, colaborando «con Izquierda Socialista (IS-PSOE) y con sus opiniones en la Plaza de la Cordialidad (grupo de personas que escriben habitualmente en el blog de Guillermo Fernández Vara)»; así como, a partir do novo século XXI, «tras intentar cambiar -sin éxito- al PSOE desde dentro», observaríamos a súa transformación en activista «por la unidad de la izquierda alternativa, como única vía de lograr otro mundo posible que nos libre del poder fáctico del mercado legitimado a nivel político por el PP-PSOE». Actualmente, pero sobre todo nos comezos da andadura do partido, como inscrito de Podemos, viuse ferventemente «implicado en llevar a la práctica ese desafío democrático de hacer entender que la poliarquía no es democracia». Hoxe por hoxe, non tanto, senón que Xavier, con respecto á novísima política, xa se amosa francamente revirado contra ela. (Para máis información: http://javiercasoiglesias.blogspot.com.es/p/biografia-y-trayectoria-de-javier-caso.html).
De min direi que, despois de ter que roer do fascismo xenuíno, puro e duro, e ata bestial –tamén do tenro, porque todo hai que dicilo de aquilo–, dende aló da miña infancia (raio nos 70 anos) cheguei a ser comunista, e militante bastante activo do mesmo, case sempre no PCE, dentro da miña humildade, dende o ano 1976; ata que caín na conta, cara á vellez dos bos tempos, que a miña andaina era outra e cambieime de partido, comunista, por suposto. Hoxe non ando na festa. De aqueles tempos –do ámbito da teoría de cariz filosofal, sen que renuncie de nada– só me quedou o marxismo-leninismo-stalinista, con todos os derivados sedimentados debaixo do testo da miña alma.
Se coñecín a Xavier, non foi de casualidade. Os extremos, canto máis se quente a lea, primeiro se tocarán. Polo ano 2011, coincidiron as protestas do famoso movemento 15-M e eleccións municipais. É dicir, as circunstancias propiciaron a ocasión de xuntar ó político vacante –que tal me atopei entón– co activismo máis movible de Xavier. E de aquí que, enriquecendo un proxecto que manara doutras fontes, deran estes en realizalo así: «En la ciudad en la que vivimos, […], en tiempos en los que nos falta la confianza de nuestros dirigentes, y que aún aumentó con la crisis económica, el propio ayuntamiento que nos gobierna está actualmente en trámites de juicio en relación con irregularidades cometidas en diversas contrataciones».
«Siendo necesario moverse activamente, se creó un partido local desde el que las necesidades de nuestra gente serían, por lo menos, escuchadas. Así hablamos de CEx y su peculiar programa local, que creamos como un “desafío” a la democracia actual, con aspiraciones de crear la verdadera democracia». Como froito maduro do relato sobre esta experiencia real nacería o libro titulado “El desafío democrático”, dedicado certeiramente ó movemento do 15-M de entonces. A partir daquela, só nun tempo moi limitado, seguimos cun leve trato persoal, integrados directamente no grupo que nos levara ó asunto que creou a relación. Logo, xa libres do trato, a nosa reciprocidade seguiu, se ben tan só limitada, en exclusiva, ós ámbitos de Internet. Persoalmente, xa non volvemos a vernos. Non puido ser doutro xeito, porque el seguía empeñado en proclamarse analista do marxismo dialéctico. Eu en que o movemento debe de amosarse andando. E de aquí toda a nosa controversia –unhas comézoas eu, ás outras lévame el–, controversia non conclusa que nos trouxo, de continuo, ata este punto; pero punto que, por min, ó parecer, soa a ser punto final.
Motivado na lectura deste artigo, que aquí cito (http://canarias-semanal.org/not/19945/-para-que-sirve-un-ldquo-progre-rdquo-manual-de-uso-e-instrucciones-/), porque me leva a evocar directamente o litixio que mantiven con Xavier, pola inflamada defensa que fixera fronte das miñas posturas, disidentes de Siryza e de Podemos, nos bos tempos de crecente actualidade de ámbolos dous partidos, pero, en cambio, caída agora a defensa nun sublime desencanto, raiano na desesperanza franca, polo que atinxe a Podemos, pola parte de Xavier, deume en recordarlle aquilo. E mediándolle o asunto –«¿Qué creías que se hubiese podido fabricar con estos mimbres?»–, usando dunha mensaxe, remitíalle o artigo.
Non demorou a resposta:
«Con estos mimbres, amigo, se ha creado una realidad a superar.
Todas estas realidades serán consumadas. (Esta) es, simplemente, una fase (más) del desarrollo histórico de las fuerzas productivas de la sociedad. Lee el siguiente artículo: http://javiercasoiglesias.blogspot.com.es/2017/03/los-progres-y-los-programas-de.html.
Excelente análisis del Marxismo, en tres párrafos. En él se dice:
Marx entiende que no es el capitalismo producto de los capitalistas, sino al revés. Los capitalistas son un producto de una fase del desarrollo histórico de las fuerzas productivas de la sociedad que llamamos capitalismo; por eso la revolución del proletariado está justificada en orden de acelerar la síntesis final para implantar el socialismo. Pero sin ella esta fase capitalista también llegará por fuerza interna del mismo capitalismo a su fin, ya que a medida que este crece va labrando su propia destrucción.
Aunque a este ritmo, amigo, seguro que el ser humano no llegará a conocer esa sociedad; serán otros seres, producto de las nuevas tecnologías y de la robótica, quienes lograrán el objetivo. El ser humano actual se conforma con contar con elementos como Rato, Blesa, Pujol, Granados, Urdangarín …
El ser humano actual está, como Podemos, a verlas venir y sin enterarse de por dónde vienen. A pesar de ello, llegaremos a dónde el desarrollo de las fuerzas productivas de la sociedad establezca, pues, como indicaba Marx, aún sin revolución llegará, por fuerza interna del mismo capitalismo, a su fin esta fase histórica; pues toda fase histórica del desarrollo de las fuerzas productivas de la sociedad labra su propia destrucción. Ahora la llaman los técnicos «obsolescencia programada», pero Marx ya sabía que todas las fases del desarrollo histórico de las fuerzas productivas llevan incorporada su propio programa de «obsolescencia programada».
Un abrazo, amigo, Seguimos en contacto.
Atentamente, Javier».
Habituado as respostas de Xavier, quen ou ben acostuma a eludir o fondo das mensaxes que eu lle mando ou ben escapa pola tanxente, cando non da en calar, aproveitei outro artigo que inda acababa de ler, co mesmo tema que lle mandara antes e, inda que era doutro autor, tamén repetía a fonte (http://canarias-semanal.org/not/19987/-que-es-un-progre-historia-y-significacion-ideologica-de-un-termino-equivoco). Mais por afondar no intento de “darlle caña” á Xavier, de xeito que me entendese, sen que tentase escapar, engadíalle a mensaxe e a retranca:
Xa que estás neso, Xavier, e por se agora tratases de xustificar a situación á que che levaron Syriza, Podemos, etc., aí che vai estoutro ó cambio; máis concreto que o teu (penso eu); tamén dende un punto de vista evolutivo.
Porque, aínda dentro da nosa insignificancia, forzosamente, e inda tamén relativamente, estamos obrigados, incluso como individuos, a ocupar un lugar no universo. Por minúsculo e efémero que aquel poida parecernos, tampouco lograremos eludilo. Porque, en fin, que tamén “somos” en función de onde “estamos” ou estiveramos.
Pola resposta que me dou, pensei que só quixo entenderme a medias:
«En eso estamos, amigo. Pensando cómo podemos desarrollar de la mejor forma posible el desafío democrático.
Parece que la idea va, poco a poco, cuajando:
>democomunes< – Red de comunes para la democracia
democomunes.net Somos una red de personas que, desde dentro y fuera de las instituciones, individual o colectivamente, nos organizamos de manera abierta, horizontal, transparente, … |
Loque está claro es que Podemos, al igual que la vieja IU del PCE, ha dejado de ser un referente para la democracia. Sus prácticas evidencian que es poliarquía simple y de mala calidad, tanto unas sensibilidades como otras.
Un abrazo, amigo. Seguimos en contacto.
Atentamente, Javier.»
Por isto foi que, dada a súa resposta, tiven eu que insistir na miña teima:
Síntocho moito, Xavier, pero penso que volves a confundir a solución e a trampa. De caeres na Rede, endexamais poderás chegar á Democracia. Non existe invento máis eficaz para a caza de “pardillos”; calquera outra utilidade que queiras atribuír á Rede como instrumento liberador de pobos, é totalmente ilusoria.
Aínda que, se é que insistes, de ilusión tamén se vive. Sen embargo, unha vez máis: Non existe a Democracia; de momento, que eu saiba, só nos rexe “El Desafío Democrático”.
Pero el, sen tardanza, erre que erre. Só quería estar na súa:
«Hola, amigo,
La democracia y la red son como hermanas. Si algo no funciona en la red para qué perder el tiempo en lo presencial. La democracia siempre se desarrollará mejor en los ámbitos más avanzados, si la democracia no ocurre ni es entendida aún en la red no merece la pena intentarlo en el ámbito presencial. El tiempo es algo muy preciado como para desperdiciarlo con quienes no entienden o no quieren entender. Incluso últimamente tengo algo abandonado el ámbito digital hasta que lleguen mejores tiempos en los que se pueda aprovechar el mismo y no dilapidarlo en conformar espacios institucionales y políticos que son meras copias de lo anterior. Las mismas prácticas, usos y costumbres que no llevan a ninguna parte. Y uno ya no está para creer en los gatos pardos de Lampedusa, esos que cambian algo para que todo siga igual.
Un abrazo amigo. Y paciencia, mucha paciencia, que lo que tenga que ser llegará.
Atentamente, Javier».
En fin, posto que el insistía sen aparente piedade, cerraría eu a festa. Antepóndolle o asunto, pecheina desta maneira:
Re: Que es lo mismo que esperar que llegará…
…LA RESURRECCIÓN DE LOS MUERTOS, PREVIA AL JUICIO FINAL. Pero es que a mí no me da la gana, Javier, de post-vivir eternamente bajo los efectos terapéuticos secundarios, y subsiguientes a la curación de un cáncer. Me basta con la experiencia, por breve la cual me dure.
HERMÓGENES.
EPÍLOGO
Pues sucede que el auténtico final de nuestra historia aún tendría otra versión. Al parecer, al no cerrarla Javier, seguramente, sentiría contrariedad y ello le inquietaría. El caso es que Hermógenes me encarece que reproduzca este final, aunque vaya todo él en castellano. Yo no veo inconveniente en proseguir con el turno de Javier, ya que era a quien tocaba su vez:
Re: Que es lo mismo que esperar que llegará…
«Estoy contigo amigo,
A mí tampoco me interesa esa resurrección de los muertos, pues los muertos son poco resucitables. Lo único que digo es que con estas mimbres se hacen estos cestos. O más bien, con estas mimbres no se está haciendo ningún cesto que no sea el del sistema que se lo está llevando a saco. Pero es lo que hay, amigo. Con el material humano con el que contamos no se puede hacer otra cosa, sería desperdiciar nuestro tiempo. Más allá de mero comentarista político, y ya ni eso, pues todo está ya más que comentado, no me implico. No merece la pena, amigo. Vivimos una realidad lampedusiana y los que dicen que la van a cambiar son los peores, pues más que cambiarla nos llevan más al abismo.
Pero hemos de tomarnos esto con filosofía y sentido del humor y disfrutarlo. Hagamos lo que hagamos estamos condenados.
Un abrazo, amigo. Seguimos en contacto.
Atentamente, Javier»
Sin embargo, lo que Hermógenes deseaba, según me cuenta, era cerrar el debate. Ya tenía suficiente para poder publicar. Pero había un par de detalles… Y, de nuevo, se dirigió a Javier:
Asunto: «Urgente.
A Javier,
Si quisieras contestarme… ¿Sobre qué? Leyendo en tu blog, Javier (apartado de biografía-y-trayectoria), me percato de que lo has actualizado, en este extremo biográfico. Porque hay cosas en él que, anteriormente, aún no habían sucedido. Sin embargo me pareció recodar que, en otro tiempo, del mismo blog, entendí que en tus primeros años habías sido educado en un colegio de frailes, o algo así parecido. ¿Me equivoco?
Y otra más, que no entiendo: ¿En realidad, cuándo escribiste de tu compromiso “Como responsable de la Secretaría de la Juventud de CCOO de Extremadura”, no sería que querías referirte a la Juventud del PCE? ¿O nunca habías militado en éste? En otra ocasión, lo mismo, me pareció haberte entendido así (en sentido afirmativo).
Naturalmente, no contestes, si no quieres. No obstante, te garantizo, que el uso de las respuestas, no guarda ninguna intención malsana, al contrario. Te mostraré para qué, por supuesto (y de cualquier modo), ya me contestes o no, cuando esté realizada.
Si me respondes, mejor. Un saludo.»
No había lugar a dudas, porque Javier respondió:
Re: Urgente
«Hola amigo,
Es que los procesos educativos no los reflejo, ni el de los frailes ni el del PCE; pues más que mejorar la biografía la enturbiarían. Jajaja. No son dignos de ser citados. Aunque con ellos aprendí cómo no deben de hacerse las cosas. Con los demás también, pero especialmente con los frailes «Católicos» del Colegio San Antonio de Padua y con los frailes «Comunistas» del Partido Comunista de España.
Un abrazo, amigo.
Seguimos en contacto.
Atentamente, Javier.»
Y así cumplió, igualmente, con la urgencia. Lo mismo haría el “amigo”, pues era de agradecer:
Re: «Bien. Y gracias.
También veo que no andaba errado en mis suposiciones. Sin embargo, sobre un ligero matiz, ¿lo de la Secretaría de la Juventud, lo fue de CC.OO. o del PCE? ¿O tuviste, acaso, otro tipo de militancia en el Partido? Y no te preocupe tanto, que se sepa, si así fuese, que hayas militado en él. Otros ya lo hicieron antes, incluso después de pasar por el catolicismo, y se avergonzaron (afectados de su ilógico confusionismo cristiano).Y esta fue, precisamente, una de las causas determinantes de su progresiva disolución (del PCE), hasta llegar al estado de su actual auto-ninguneo total. Su último secretario general –un tal Centella– mucho más se distinguía por su tartajear frailuno que por el uso correcto de la dialéctica comunista.
Y, gracias, pues, otra vez.»
Ni así paró Javier, porque tuvo que añadir, aunque supiese, cuál fuese, la consigna del amigo:
Asunto: Re: Bien. Y gracias.
«Hola, amigo,
La Secretaría de Juventud fue de CC.OO. de Extremadura. En el PCE estuve también en su CC en Extremadura y en su ejecutiva, más que otra cosa como representante de las Juventudes Comunistas de Extremadura – JCEx. En esa etapa, más que formarnos el partido nos autoformábamos leyendo a los clásicos que casi eran tabú. El carrillismo, sus representantes en Extremadura, eran poco de reflexionar. Uno de ellos, puesto destacado en el secretariado regional del PCE, solía decir: «Cuando el secretario general del PCE era Carrillo, nosotros carrillistas; cuando fue Gerardo Iglesias, nosotros gerardistas; ahora que es Julio Anguita, nosotros anguitistas».
De aquellas lecturas estos conocimientos actuales y ese rechazo a las ideologías y mi pasión por la praxiología. Las ideologías, las etiquetas solo sirven para crear hooligans de partido, sectarios que imposibilitan otras realizaciones prácticas que no sea su perpetuación en el cargo, su acceso al poder; no para transformar la sociedad ni ponerla en libertad o cambiar el modelo de relaciones sociales y de producción por otro más acorde con el desarrollo de las fuerzas y capacidades productivas, sino para aumentar su ego perpetuando este sistema de esclavitud asalariada que padecemos.
Mis lecturas en esa etapa en las Juventudes Comunistas y en el PCE me sirvieron para dejar de creer en dioses, reyes y tribunos. Me sirvieron para dejar de creer en ideologías y fantasmagorías. Para dejar de creer en esos vendedores de aire que es el PCE e IU. Lo mismo que ahora Podemos. Vendedores de engaños y mentiras. Trileros del ámbito político e institucional.
Un abrazo, amigo. Seguimos en contacto.
Atentamente, Javier».
Y así sucedió también que, al ser la consigna ésta (“NI UN MENSAJE SIN RESPUESTA”), el amigo de Javier no dejó de responder:
Re: «Sin intención de polemizar. Mejor quedemos aquí:
No estoy absolutamente, ni mucho menos, de acuerdo con lo que dices, porque, así como las ideas son imposibles sin el concurso de las experiencias previas, como frutos de toda praxis vital, igualmente, de carecer de códigos ideológicos nos resultaría imposible discernir las diferentes facetas de la realidad para poder manejarnos dentro de ella, y aún más allá de lo imposible para cambiarla. Es decir, porque los ojos ven, pero el cerebro interpreta. Lo único cuestionable es si lo hacen bien o mal. Para esto están los recursos y los métodos adecuados a los fines. No obstante, como principio elaborado, para cualquier comunista, es saber elemental que no puede haber teoría sin práctica ni práctica sin teoría. «Sin los ojos, seré ciego y tropezaré, pero sin cerebro, tonto y me perderé». He aquí otra razón determinante de que el PCE no exista en la actualidad.
HERMINIO.